Parafia i wieś Binarowa położona w powiecie gorlickim, w odległości ok. 4 km na północny zachód od Biecza, należy do najstarszych w diecezji rzeszowskiej. 23 czerwca 1348 roku kancelaria króla Kazimierza Wielkiego wydała przywilej lokacyjny tej miejscowości na prawie niemieckim. Na mocy tego dokumentu, jeden łan ziemi przeznaczono na uposażenie parafii. W czasach staropolskich wieś wchodziła w skład dóbr królewskich, należących do starostwa libuskiego.

Pierwsza wzmianka o funkcjonującym w Binarowej kościele pochodzi dopiero z 1415 roku. Obecna świątynia parafialna jest prawdopodobnie drugą z kolei, powstała około 1500 roku.

Kościół p.w. św. Michała Archanioła to drewniana, jednonawowa budowla gotycka, o konstrukcji zrębowej, obita gontem i podbita blachą, z wieżą o konstrukcji słupowej. Wnętrze świątyni zdobi piękna, zabytkowa polichromia z XVI i XVII w. ukazująca między innymi sceny z Nowego Testamentu oraz widoki ówczesnego Biecza. W ciągu swych dziejów kościół ten był kilkakrotnie restaurowany: w 1641 roku, na początku XIX w. oraz w latach 1953-1956. 

Renowację przeprowadzono też w ostatnim okresie. W ramach podjętych w 1992 roku prac, m. in. wymieniono poszycie deskowe na gont i przywrócono wieży pierwotny kształt.

Kościół jest cennym zabytkiem, wpisanym na listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO.

Binarowska świątynia jest nie tylko pięknym przykładem drewnianej architektury sakralnej, ale również miejscem szczególnego kultu maryjnego. W jej lewym ołtarzu bocznym znajduje się łaskami słynący obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem (Piaskowej). Obraz ten, o wymiarach 54 x 41 cm, namalowany został na płótnie farbami olejnymi. Pochodzi on z XVII w. i jest repliką cudownego obrazu Matki Bożej Piaskowej z krakowskiego kościoła karmelitów. Trudno jest dziś ustalić jego autorstwo. Nieznany pozostaje również fundator i czas umieszczenia obrazu w tym kościele. Na ten temat jest kilka opinii. Jedna przypisuje jego fundację królowi Janowi Kazimierzowi, inna zaś, bardziej prawdopodobna, szerzącemu kult Matki Bożej Piaskowej, zakonowi karmelitów, który w pobliskim Jaśle miał swój klasztor.

Pierwsza wzmianka o kulcie łaskami słynącego obrazu pochodzi z XVIII w. Z akt wizytacji generalnej dekanatu bieckiego z 1767 r. wynika, że na skroniach Dzieciątka i Maryi umieszczono srebrne korony, co świadczy, że dokonano tzw. koronacji prywatnej. Jako wota zawieszono sznury korali. Wota te były skromne, ale należy pamiętać, że w wyniku siedemnastowiecznych wojen i tzw. wojny północnej (XVIII w.) uległy spustoszeniu znaczne obszary Rzeczypospolitej, co pociągnęło za sobą zubożenie ludności.

Kult Binarowskiej Madonny przyhamowany został znacznie podczas niewoli narodowej, ale nie zanikł on zupełnie. Przez cały ten czas wśród tamtejszych katolików panowało niewzruszone przekonanie o cudowności znajdującego się w ich kościele wizerunku Matki Bożej Piaskowej. Dotrwało ono do chwili obecnej.